پیشواى دوم، نه تنها از نظر علم، تقوى، زهد و عبادت، مقامى برگزیده و ممتاز داشت، بلکه از لحاظ بذل و بخشش و دستگیرى از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود. وجود او،  آرام بخش دل هاى دردمند،  پناهگاه مستمندان و تهیدستان، و نقطه امید درماندگان بود. هیچ فقیرى از در خانه آن حضرت دست خالى برنمى گشت. وی ازهمان دوران کودکی به امام ایثار و اسوه، جود و بخشش و الگوی کرامت و بزرگواری معروف بود. امید آنکه از رهروان راهش باشیم.

 سخنی از او :" درستی، از میان برداشتن بدی ها بوسیله نیکی هاست و شرف در نیکی کردن به خویشاوندان و تحمل بدی ایشان است " .