نام او «محمّد»، لقبش «فریدالدّین» و کنیه‌اش «ابوحامد» و متولد سال 540 ه.ق،کدکن نیشابوربود.

او داروسازی و عرفان را از شیخ مجدالدّین بغدادی فرا گرفته‌ بود به کار عطاری و درمان بیماران می‌ پرداخت. عبدالحسین زرین‌کوب در صدای بال سیمرغ، بخش ۱۷ می گوید:

"شعر عطار، آن‌گونه که خودش آن‌را درک می‌کند شعر درد، شعر جنون، و شعر بی‌خودی است. چیزی‌ است که به قول خودش عقل با آن بیگانگی دارد و با این‌حال شعر حکمت است- حکمت دینی نه حکمت عقلی."

ودر جای دیگر می گوید:"عطار، با آن‌که تمام مثنویاتش شعر تعلیمی است داعیه تربیت یا تعلیم اخلاق ندارد. موعظه او ارائهٔ راه‌هایی است که سالک را در سیر الی‌الله کمک می‌کند."

اویکی از پرکارترین شاعران ایرانی به شمار می‌رود و بنا به نظر عارفان در زمینه عرفانی از مرتبه‌ای بالا برخوردار بوده‌است؛ چنانکه مولوی درباره او می‌فرماید:

هفت شهر عشق را عطار گشت      ماهنوز اندر خم یک کوچه ایم

همچنین شیخ محمود شبستری نیز در این مورد بیت زیر را سروده است:

مرااز شاعری خود عارناید         که تا صدقرن چون عطار ناید.

نمونه اشعار:

 آتش عشق تو در جان خوش‌تر است

جان ز عشقت آتش‌افشان خوش‌تر است

هر که خورد از جام عشقت قطره‌ای

تا قیامت مست و حیران خوش‌تر است

تا تو پیدا آمدی پنهان شدم

زان‌که با معشوق پنهان خوش‌تر است

درد عشق تو که جان می‌سوزدم

گر همه زهر است از جان خوش‌تر است

درد بر من ریز و درمانم مکن

زان‌که درد تو ز درمان خوش‌تر است

می‌نسازی تا نمی‌سوزی مرا

سوختن در عشق تو زان خوش‌تر است

چون وصالت هیچ‌کس را روی نیست

روی در دیوار هجران خوش‌تر است

خشکسال وصل تو بینم مدام

لاجرم در دیده طوفان خوش‌تر است

هم‌چو شمعی در فراقت هر شبی

تا سحر عطار گریان خوش‌تر است